“), “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>
Ga je de deur uit? Lees dit artikel over de nieuwe Outside+ app die nu beschikbaar is op iOS-apparaten voor leden!
>”, “name”:in-content-cta”, “type”:link”}}”>Download de app.
In een poging ruimte te maken voor de nieuwswaardige beklimmingen die zich met steeds toenemende regelmaat voordoen, probeert onze wekelijkse nieuwsserie een paar opmerkelijke beklimmingen (of interessante gebeurtenissen) te vieren die om de een of andere reden onze aandacht trokken. Wij hopen dat u ervan geniet. —De redactie
En de Beste Klimmer van het Jaar is…
We kunnen geen eer opeisen voor het identificeren/kiezen van deze titel; iedereen riep het op Instagram:
Daniël Woods: “Jouw klimjaar zal de geschiedenis ingaan als het topprestatiejaar ooit! Inspirerend!!”
Jorge Diaz Rullo: “Eerste persoon die 9c en 9A beklimt, maar het is nog gekker als je het in slechts EEN JAAR doet!! Stop niet met ons te inspireren, jullie maken een groot deel uit van de klimgeschiedenis!”
Piet Whittaker: “Zeker een van de beste/iconische klimjaren ooit van wie dan ook. Ongelooflijk!!”
Felipe Camargo: “Wat een jaar!!”
Je snapt het idee. Om samen te vatten: het hoofdjaar van Jakob Schubert omvatte het winnen van niet één maar twee Wereldkampioenschappen (en werd daarmee een van de eerste atleten die een ticket voor de Spelen van Parijs van 2024 veiligstelde), het behalen van de derde 5.15d ter wereld, en vervolgens, nog vorige week, het versturen van Alfane (V17). Het woord waarnaar u mogelijk zoekt is iconisch.
Schuberts zinnen waren erop gericht Alfane aan het begin van het jaar, maar hij verliet het project toen het WK-seizoen van start ging. Hij kwam pas een maand na verzending terug GROOT
“Eerst dacht ik ook Alfane zou echt mijn stijl zijn, maar op de een of andere manier heb ik vooral moeite om de eerste paar zetten heel goed uit te voeren”, schreef hij op Instagram. “Op dit moment probeer ik wat meer vingerkracht te krijgen en ik hoop dat dit me zal helpen om me er veel sterker op te voelen als ik een langere reis ga maken.”
Schubert vertrok en keerde een paar weken later terug. Er waren meer reisonderbrekingen en wat slecht weer. Natuurlijk deed Schubert uiteindelijk wat hij altijd doet als de druk hoog is.
“(Dit is) een verhaal over persoonlijk doorzettingsvermogen waarvan ik dankbaar ben dat klimmen mij dit kan bieden”, schreef hij.
Als Alfane’s V17-klasse blijft (er was enige twijfel), Schubert werd zojuist de meest talentvolle klimmer in de geschiedenis, nadat hij 5.15d, V17, had geklommen en de Wereldkampioenschappen had gewonnen.
—Delaney Miller
Sean Bailey wel Lucide dromen en suggereert dat het misschien moeilijker is dan V15
Nog maar twee weken geleden schreef ik in dit zeer wekelijkse overzicht over de verbluffend succesvolle terugkeer van Sean Bailey naar het buitenklimmen, nadat hij een aantal jaren grotendeels aan wedstrijden had besteed. Nadat hij zich niet had gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van 2024 in Parijs, merkte Bailey op (in een lange en pijnlijke Instagram na over de druk en uitdagingen die het beroepsatleet met zich meebrengt) dat “sommige dingen voor mij zullen veranderen”; daarna ging hij naar buiten en sloeg absoluut een aantal proefstukken kapot. Hij flitste Slasher (V13), FA’d Deuren van perceptie (een V15 die een tweede beklimming door Zach Galla deze week), kreeg de langverwachte tweede beklimming van Jimmy Webb’s Vergankelijkheid (V14), en stuurde vervolgens, tijdens een reis naar Bishop, CA, wat hij beschouwt als zijn moeilijkste rotsblok tot nu toe: Lucide dromen (V15).
“Een van de puurste rotsblokken die er zijn”, schreef hij op Instagram. “Korte, mooie grips en zo hard als de hel. … Zelfs elke dag dat ik vrij was, voelde het alsof het mij belastte op een manier die ik niet gewend ben.”
Hoewel enkele van zijn grootste prestaties op het gebied van touwen plaatsvonden (hij maakte de derde beklimming van de 5.15c van Alex Megos, Bibliografie), Bailey is niet nieuw op het V15- en V16-niveau, met herhalingen van Pegasus (V15), Grote illusie (V16), en Box-therapie (V15/16) onder zijn riem. Dus als hij zegt Lucide dromen was “aanzienlijk moeilijker dan welke v15 dan ook die ik heb geprobeerd” ondanks dat het “een goede stijl voor mij” was, ben ik persoonlijk geneigd om tussen de regels door te lezen.
Afgezien daarvan is het echter geweldig om te zien hoe Bailey die comp-kracht aan het werk zet. Ik vermoed dat ik in 2024 veel over hem zal schrijven.
—Steven Potter
De sleutel tot succes van Michaela Kiersch? Een vooraf verzonden biertje
Afgelopen herfst had Michaela Kiersch een zeer productieve reis naar Margalef, Spanje, om te zenden Flits voorbij (5.14a), Zipayorik Ez (5.14b), Coma Sant Pere (5.14c), Tijdperk Vella (5.14d), en – op de allerlaatste dag van de reis –Slachtoffers van de Futur (5.14d). En vorige week, in wat zeker het leukste verzendverhaal is dat ik in een tijdje heb gehoord, vertelde Kiersch ons een geheim: ze was intens gestresseerd door het projectieproces op Slachtoffers van de Futurwat ze pas in de laatste week van haar reis probeerde, en de sleutel tot haar succes was vrij onwaarschijnlijk.
Omdat ik de druk heb om op de laatste dag van een reis een zware klim te voltooien, schreef Kiersch op Instagram, “voel ik me echt ONCOMFORTABEL.” Op die laatste dag viel ze op de crux bij haar eerste en tweede poging, en viel vervolgens nog lager bij haar derde poging. “Ik was gestrest. Ik voelde me prikkelbaar, teleurgesteld, van streek en verward over wat ik moest doen. Het was gemakkelijk om iemand anders dan mij de schuld te geven: het weer, de huid, de sfeer. De kans dat ik mijn vierde poging zou wagen op een steile, lange, krachtige route als deze was laag. Mijn vingers bloedden. Ik was ongelukkig en had geen plezier. Ik besloot de rots te verlaten. Ik had een grote snack en een klein biertje. 😉 Ik moest mezelf van de klim verwijderen om erachter te komen of ik het opnieuw wilde proberen of wilde accepteren dat dit een project was om voor terug te keren.”
Maar ze probeerde het opnieuw, en ’tegen alle verwachtingen in, zelfs degene die ik tegen mezelf had gestapeld’ stuurde ze.
Behalve, voegde ze eraan toe, misschien kwam haar succes juist wel omdat ze had een aantal kansen tegen zichzelf gestapeld.
“Ik keur drinken en klimmen niet goed”, voegde ze eraan toe. Maar ‘soms betekent het beheersen van mijn stress dat ik mezelf excuses moet aanbieden. Het is moeilijk om puur falen te accepteren. Maar makkelijker als ik de schuld aan een biertje kan geven, of aan de vierde poging, enz. Als je een mislukking kunt accepteren, is het gemakkelijker om te slagen.”
—SP
Tomoa Narasaki laat Gakido zien (downgraden van V16 naar V14) en voegt sit-start toe
Als een van de beste comp-boulderers aller tijden komt de Japanner Tomoa Narasaki niet zo vaak buiten, maar als hij dat wel doet, krijgt hij dingen snel gedaan. In 2019 werd hij pas de zesde persoon die V14 flitste (Besloten, in Mizugaki, Japan). En vorige week flitste hij Gakido, die oorspronkelijk bij V16 werd beklommen door Shinichiro Nomura en herhaald door Ryuchi Murai (die suggereerde dat het misschien gemakkelijker zou zijn). Vervolgens voegde hij op dezelfde dag een sit-start toe.
Narasaki zegt dat hij niet zeker is van het niveau, omdat hij “niet de kans heeft gehad om veel rotsblokken boven V15 te proberen.” Maar nadat hij de standstart had geflitst, voerde hij de bewegingen van de sitstart uit bij zijn tweede poging en stuurde hij de volledige link in vijf pogingen. “Voor nu zou ik hem graag als V15 willen beoordelen”, zei hij. “Ik zou het geweldig vinden als veel klimmers het beklimmen en hun mening over het rotsblok delen.”
Snel werken? Ja. Verrassend? Niet bijzonder.
Bekijk de onversneden hieronder.
—SP
